Kapitujt

Luka: 20. Çështja e pushtetit të Jezusit

¹ Një ditë, ndërsa Jezusi po e mësonte popullin në Tempull dhe po shpallte Ungjillin, iu afruan kryepriftërinjtë dhe skribët bashkë me krerët e popullit ² e i thanë:

“Na trego me ç’pushtet i bën këto punë? Dhe kush është ai që ta dha ty këtë pushtet?”

³ “Edhe vetë do t’ju pyes diçka ‑ iu përgjigj ‑ Më tregoni: ⁴ Pagëzimi i Gjonit a ishte prej Qiellit apo prej njerëzve?”

⁵ Ata bënë në vetvete këtë arsyetim: ‘Nëse themi: ‘Prej Qiellit’, do të na përgjigjet: ‘Përse atëherë nuk i besuat?’ ⁶ Nëse themi: ‘Prej njerëzve, ’ mbarë populli do të na vrasë me gurë, sepse është plotësisht i bindur se Gjoni është profet.’ ⁷ Prandaj iu përgjigjën se nuk e dinin prej nga ishte.

⁸ Edhe Jezusi iu përgjigj:

“As unë s’po ju them me ç’pushtet i bëj këto punë.”

Shëmbëlltyra e vreshtarëve vrastarë

(Mt 21, 33‑46; Mk 12, 1‑12)

⁹ Atëherë zuri t’i tregojë popullit këtë shëmbëlltyrë:

“Një njeri mbolli një vresht, ua dha vreshtarëve përgjysmë dhe u nis në rrugë për një kohë të gjatë.

¹⁰ Kur erdhi koha, dërgoi një shërbëtor te vreshtarët për t’i dhënë pjesën e prodhimit të vreshtit. Por vreshtarët e rrahën shërbëtorin dhe e nisën duarthatë. ¹¹ Atëherë ai dërgoi një shërbëtor tjetër. Por ata edhe atë e rrahën, e çnderuan dhe e përcollën duarthatë. ¹² Dërgoi edhe të tretin. Mirëpo ata edhe atë e plagosën dhe e dëbuan jashtë.

¹³ Atëherë i zoti i vreshtit tha: ‘Çka të bëj? Po dërgoj djalin tim ‑ djalin e dishirit. Ndaj tij, të paktën, do të kenë nderim!’

¹⁴ Por vreshtarët, kur e panë, zunë të pleqërojnë me vete e thanë: ‘Ky është trashëgimtari. Ta vrasim që pasuria të na mbesë neve!’ ¹⁵ E qitën jashtë vreshtit dhe e vranë.

Ç’do t’u bëjë, tani, i zoti i vreshtit? ¹⁶ Do të vijë e do t’i vrasë vreshtarët e vreshtën do t’ua japë të tjerëve.”

Ata, kur e dëgjuan, thanë:

“Prite, Zot!”

¹⁷ Por Jezusi i përshkoi me shikim dhe u tha:

“Po ç’vështrim, pra, ka fjala e Shkrimit të shenjtë:

‘Guri që e qitën jashtë përdorimit ndërtuesit erdhi e u bë guri i këndit?’

¹⁸ Kushdo që bie mbi atë gur do të thërmohet e mbi kë të bjerë ai, do ta dërrmojë.”

¹⁹ Skribët e kryepriftërinjtë aty për aty dëshironin të vënë dorë në të, por druanin popullin. Fort mirë e morën vesh se për ta e tregoi këtë shëmbëlltyrë.

Tatimi duhet t’i paguhet Cezarit

(Mt 22, 15‑22; Mk 12, 13‑17)

²⁰ Dhe filluan ta përgjojnë me kujdes, andaj dërguan spiunë. Këta të paraqiteshin si njerëz të mirë me qëllim që ta zënë në fjalë për t’ia dorëzuar zyrës së mbarështuesit të drejtësisë e pushtetit të qeveritarit. ²¹ Këta edhe e pyetën:

“Mësues, e dimë se flet të drejtën ‑ ti nuk i mban krah askujt, por mëson udhën e Hyjit pa zhibla. ²² A kemi leje t’ia paguajmë Cezarit tatimin apo jo?”

²³ Jezusi e hetoi dredhinë e tyre e u tha:

²⁴ “Ma tregoni denarin... ! Fytyrën dhe mbishkrimin e kujt ka?”

Ata iu përgjigjën:

“Të Cezarit!”

²⁵ “Jepini, pra ‑ u tha ‑ Cezarit çka i përket Cezarit, kurse Hyjit jepini çka i përket Hyjit!”

²⁶ Nuk mundën ta zënë në fjalë para popullit, por, të habitur prej përgjigjes së tij, heshtën.

Çështja e ringjalljes

(Mt 22, 23‑33; Mk 12, 18‑27)

²⁷ Pastaj iu paraqitën disa saducenj. Saducenjtë thonë se nuk do të ngjallen të vdekurit. Ata i bënë këtë pyetje:

²⁸ “Mësues, Moisiu na urdhëroi: ‘Nëse ndokujt i vdes vëllai i martuar e nuk lë fëmijë, i vëllai le ta marrë gruan e tij dhe le t’i lindë trashëgimtarë. ²⁹ Tashti, ishin shtatë vëllezër. I pari u martua e vdiq pa fëmijë. ³⁰ Edhe i dyti ³¹ edhe i treti e mori atë e kështu me radhë të shtatët nuk lanë fëmijë e vdiqën. ³² Në fund vdiq edhe gruaja. ³³ Tashti, kjo grua, në ringjallje, gruaja e cilit do të jetë, sepse të shtatët e patën grua?”

³⁴ Jezusi iu përgjigj:

“Bijtë e kësaj bote marrin gra ose burra. ³⁵ Kurse, ata që u gjetën të denjë të kenë pjesë në atë botë e në ringjallje të të vdekurve, as s’marrin gra as s’marrin burra. ³⁶

Ata as që mund të vdesin më: janë porsi engjëjt e, për arsye se e rifituan jetën me ringjallje, janë bijtë e Hyjit.

³⁷ E se të vdekurit do të ringjallen vetë Moisiu e shënoi në fragmentin ‘mbi kaçubën’, në të cilin e quan Zotin ‘Hyji i Abrahamit, Hyji i Izakut, Hyji i Jakobit.’ ³⁸ Hyji nuk është Hyj i të vdekurve, por i të gjallëve, sepse të gjithë për të jetojnë.”

³⁹ Atëherë disa skribë u përzinë në bisedë e thanë:

“Mësues, mirë the!”

⁴⁰ S’patën më guxim të rragaten me të për asgjë.

Çështja rreth Birit të Davidit

(Mt 22, 41‑46; Mk 12, 35‑37)

⁴¹ Por ai i pyeti ata:

“Si mund të thuhet se Mesia është biri i Davidit?

⁴² Kurse vetë Davidi në librin e Psalmeve thotë:

‘I tha Zoti Zotit tim

rri në të djathtën time

⁴³ derisa t’i vë armiqtë e tu

shtrojë të këmbëve të tua!’

⁴⁴ Davidi, pra, e quan ‘Zot’, si atëherë mund t’i jetë ‘bir?’“

Qortimi i hipokrizisë së skribëve

(Mt 23, 1‑36; Mk 12, 38‑40: Lk 11, 37‑54)

⁴⁵ U tha nxënësve [të vet] para mbarë popullit:

⁴⁶ “Ruajuni prej skribëve të cilëve u ka ëndja të shëtisin në petka të gjata e të kërkojnë t’i përshëndesin njerëzit nëpër sheshe, të zënë selitë e para nëpër sinagoga, kryet e vendit në gosti; ⁴⁷ përlajnë shtëpitë e vejushave e nga ana tjetër bëjnë lutje të gjata për sy e faqe. Këta do të gjykohen shumë më ashpër.”

Kapitujt