Kapitujt

Marku: 3. Njeriu me dorë të thatë

¹ Jezusi hyri përsëri në sinagogë. Aty ndodhej një njeri me dorë të thatë.

² Ata e ruanin pale a do ta shërojë të shtunën, që të mund ta paditnin. ³Ai i tha njeriut me dorë të thatë:

“Çohu e dil para të gjithëve!”

⁴ Kurse ata i pyeti:

“Çka lejon Ligji? Të bësh të shtunën mirë apo keq? T’ia shpëtosh njeriut jetën apo t’ia marrësh?”

Por ata heshtnin.

⁵ Atëherë Jezusi, i pikëlluar për shkak të ngurtësisë së zemrës së tyre, i shikoi rreth e rrotull me hidhërim e i tha njeriut:

“Shtrije dorën!”

Ai e shtriu dorën dhe ajo iu shërua.

⁶ Farisenjtë dolën jashtë dhe menjëherë u tubuan në këshillim me herodianët kundër tij si ta gjejnë mënyrën për ta vrarë.

Turma të tëra shkojnë pas Jezusit

⁷ Jezusi me nxënësit e vet u shmang kah bregu i detit. E ndiqte një turmë e madhe populli prej Galilesë. Gjithashtu edhe prej Judesë, ⁸ prej Jerusalemit, prej Idumesë, prej Transjordanisë e prej rrethit të Tirit e të Sidonit ‑ turmë e madhe ngarendi tek ai, pse dëgjuan ç’bënte.

⁹ Prandaj u tha nxënësve të vet ta kenë përherë gati një lundër që turma e popullit të mos e shtrydhte. ¹⁰ E meqenëse shëroi shumë ‑ të gjithë të sëmurët turreshin drejt tij për ta prekur. ¹¹E shpirtrat e ndytë kurdoherë e shihnin, binin përmbys para tij e bërtisnin: “Ti je Biri i Hyjit!” ¹² Por Jezusi u urdhëronte rreptësisht të mos dëftonin se kush është.

Zgjedhja e të Dymbëdhjetëve

(Mt 10, 1‑4; Lk 6, 12‑16; Vap 1, 13)

¹³ Pastaj u ngjit në një mal e i thirri ata që deshi vetë. Ata shkuan tek ai. ¹⁴ Dhe i emëroi të Dymbëdhjetët [të cilët edhe i quajti apostuj], që të jenë me të e t’i dërgojë të predikojnë, ¹⁵ e ta kenë pushtetin t’i dëbojnë djajtë. ¹⁶ [I emëroi, pra, të Dymbëdhjetët:] Simonin ‑ të cilit ia ngjiti emrin Pjetër, ¹⁷ Jakobin, birin e Zebedeut, dhe Gjonin, vëllain e tij, që i quajti: Boanerges, që do të thotë: Bijtë e rrufesë; ¹⁸ pastaj Andreun, Filipin, Bartolomeun, Mateun, Tomën, Jakobin e Alfeut, Tadeun, Simonin Kananeas ¹⁹ dhe Judën Iskariot, i cili edhe e tradhtoi.

Jezusi dhe Beelzebuli

(Mt 12, 22‑32; Lk 11, 14‑23; 12, 10)

²⁰Jezusi u kthye në shtëpi. Prapë u mblodh turmë e madhe sa që as nuk mund të hanin bukë. ²¹ Kur morën vesh të tijtë, shkuan ta marrin sepse flitej: “Nuk është në vete.”

²² Kurse skribët që zbritën nga Jerusalemi, thoshin:

“E ka në trup Beelzebulin e me anë të kryetarit të djajve i dëbon djajtë”

²³ Ai i thirri t’i afrohen dhe filloi t’u flasë me shëmbëlltyra:

“Si është e mundur që Djalli ta dëbojë djallin. ²⁴ Në qoftë se një mbretëri çohet kundër vetvetes, ajo shkatërrohet. ²⁵ Po ashtu edhe ajo shtëpi që çohet kundër vetvetes, shkatërrohet. ²⁶ Nëse, pra, Djalli çohet kundër vetvetes dhe përçahet, ai shpartallohet ‑ i erdhi fundi! ²⁷ Dhe dihet që s’ka njeri që mund të hyjë në shtëpinë e të fortit dhe t’ia marrë plaçkat pa e lidhur atë më parë. Vetëm atëherë mund t’ia plaçkisë shtëpinë.

²⁸ Për të vërtetë po ju them: njerëzve do t’ju falen të gjitha mëkatet e blasfemitë, me të cilat do të blasfemojnë, ²⁹ por kush ta shajë Shpirtin Shenjt, ai s’do të ketë falje për amshim; është fajtor i një mëkati të përhershëm. ³⁰ Sepse thoshin: “Ka qoftëlargun në trup!”

Nëna dhe vëllëzërit e Jezusit

(Mt 12, 46‑50; Lk 8, 19‑21)

³¹ Ndërkaq erdhën nëna e tij dhe vëllezërit e tij. Zunë vend përjashta dhe dërguan dikë ta thërrasë. ³² E kishin rrethuar shumë njerëz. Po i thonë: “Nëna jote dhe vëllezërit e tu janë përjashta e po të kërkojnë.”

³³ Ai u përgjigj:

“Kush është nëna ime e kush janë vëllezërit e mi?”

³⁴ Dhe, si ua hodhi sytë rreth e rrotull atyre që rrinin përreth tij, tha:

“Ja nëna ime e vëllezërit e mi! ³⁵ Sepse, kushdo e kryen vullnetin e Hyjit, ai është vëllai im, motra ime e nëna!”

Kapitujt