Kapitujt

Luka: 9. Misioni i të Dymbëdhjetëve

9

¹ Jezusi i thirri rreth vetes të Dymbëdhjetët e u dha zotësi e pushtet mbi të gjithë djajtë si dhe aftësinë të shërojnë sëmundjet. ² Pastaj i dërgoi të shpallin Mbretërinë e Hyjit dhe të shërojnë (të sëmurët). ³ E u tha:

“Asgjë mos merrni për udhëtim: as shkop, as strajcë, as bukë, as para, e secili të mos ketë më se dy këmisha. ⁴ Në atë shtëpi që të hyni, aty rrini derisa të qëndroni në atë vend. ⁵ Nëse ndokush nuk do t’ju pranojë, kur të dilni prej atij qyteti, shkundni pluhurin prej këmbëve tuaja si dëshmi kundër tyre.”

⁶ Ata u nisën dhe rende‑rendas u ranë fshatrave duke predikuar Ungjillin e duke shëruar gjithkund.

Shqetësimi i Herodit

(Mt 14, 1‑12; Mk 6, 14‑29)

⁷ Herodi tetrark kishte dëgjuar për të gjitha këto ngjarje dhe ishte shumë i shqetësuar, sepse disa thoshin: “U ngjall Gjoni së vdekuri!” ⁸ Disa të tjerë: “U duk Elia!” Disa të tjerë prapë: “U ngjall një prej profetëve të vjetër!”

⁹ Kurse Herodi tha: “Gjoni! Atij unë ia preva kokën! Po ky kush do të jetë, për të cilin po dëgjoj kaq shumë?” E kërkonte rastin ta shihte.

Jezusi ushqen pesë mijë vetë

(Mt 14, 13‑21; Mk 6, 30‑44; Gjn 6, 1‑14)

¹⁰ Kur apostujt u kthyen, i treguan Jezusit gjithçka kishin bërë. Jezusi i mori me vete e i çoi në vetmi, në drejtim të qytetit që quhet Betsaidë. ¹¹ Por, kur e mori vesh populli, iu vu mbrapa. Ai i pranoi me njerëzi e u predikonte mbi Mbretërinë e Hyjit dhe i shëronte ata që kishin nevojë shërimi.

¹² Kur dita filloi të shkojë kah mbarimi, iu afruan të Dymbëdhjetët dhe i thanë:

“Nise popullin të shkojë në fshatra e në katunde të rrethinës të gjejë strehim e ushqim, sepse këtu jemi në vend të shkretë.”

¹³ “Jepuni ju të hanë!” ‑ u tha ai.

Ata iu përgjigjën:

“Ne s’kemi më se pesë bukë e dy peshq. Vetëm nëse shkojmë e blejmë ushqim për gjithë këtë popull!”

¹⁴ E ishin rreth pesë mijë burra.

Atëherë u tha nxënësve të vet:

“Vërini të rrinë në grupe nga pesëdhjetë vetë!”

¹⁵ Bënë ashtu: i ulën të gjithë. ¹⁶ Ai i mori pesë bukët e dy peshqit, shikoi kah qielli, i bekoi dhe i ndau. Pastaj ua dha nxënësve t’ia vënë popullit përpara.

¹⁷ Hëngrën të gjithë e u nginë. Prej çka u teproi çuan dymbëdhjetë shporta me copa.

Dëshmimi i Pjetrit mbi Jezusin

(Mt 16, 13‑19; Mk 8, 27‑29)

¹⁸ Ndërsa një ditë po lutej në vetmi ‑ ishin me të vetëm nxënësit e tij ‑ ai u bëri këtë pyetje:

“Kush thonë njerëzit se jam unë?”

¹⁹ Ata iu përgjigjën:

“Disa thonë se je Gjon Pagëzuesi, disa Elia, kurse disa të tjerë thonë se u ngjall një ndër profetët e vjetër.”

²⁰ “Po ju ‑ i pyeti atëherë ata ‑ kush mendoni se jam unë?”

U përgjigj Pjetri:

“Ti je Mesia i Hyjit!”

²¹ Atëherë Jezusi i porositi të mos i tregojnë askujt.

Jezusi paralajmëron vdekjen e ngjalljen e vet

(Mt 16, 20‑28; Mk 8, 30‑9, 1)

²² E vazhdoi:

“Birit të njeriut i duhet të pësojë shumë, ta përbuzin pleqtë, kryepriftërinjtë dhe skribët, ta vrasin dhe të tretën ditë të ngjallet.”

²³ Pastaj iu drejtua të gjithëve:

“Nëse ndokush dëshiron të vijë pas meje, ta mohojë vetveten, ta marrë kryqin e vet çdo ditë dhe të më ndjekë. ²⁴ Sepse, kush do ta shpëtojë jetën e vet, do ta humbë, ndërsa kush ta humbë jetën e vet për shkakun tim, do ta shpëtojë.

²⁵ E njëmend, ç’dobi do të kishte njeriu, nëse fiton mbarë botën, por humb vetveten ose e rrënon?

²⁶ Për të vërtetë, kujt t’i vijë turp për mua e për fjalët e mia, për atë do t’i vijë turp edhe Birit të njeriut kur të hyjë në lavdinë e vet, të Atit dhe të engjëjve të shenjtë.

²⁷ Për të vërtetë po ju them: disa këtu të pranishëm nuk do të vdesin, para se ta shohin Mbretërinë e Hyjit.”

Shndërrimi i Jezusit

(Mt 17, 1‑8; Mk 9, 2‑8)

²⁸ Reth tetë ditë pas këtyre predikimeve, Jezusi mori me vete Pjetrin, Gjonin dhe Jakobin e u ngjit në mal për t’u lutur.

²⁹ Ndërsa po lutej, fytyra iu shndërrua e petkat iu bënë të bardha e të shndritshme si vetëtima.

³⁰ Dhe ja, dy njerëz po bisedonin me të! Ishin Moisiu dhe Elia. ³¹ Ata u dukën të rrethuar me lavdi e bisedonin me të për kalimin e tij nga kjo jetë që do ta bënte së shpejti në Jerusalem. ³² Pjetrin dhe shokët e tij i kishte lodhur gjumi, por qëndruan zgjuar dhe e panë lavdinë e tij dhe ata dy burra që po qëndronin me të; ³³ dhe, ndërsa ata po ndaheshin prej tij, Pjetri i tha Jezusit:

“Mësues, është mirë për ne të qëndrojmë këtu. Po bëjmë tri tenda: një për ty, një për Moisiun e një për Elinë!” Nuk dinte ç’thoshte.

³⁴ Ndërsa ky ende po fliste, ra një re dhe i mbuloi me hijen e vet. Kur hynë nën re, nxënësit i kapi frika. ³⁵ Prej resë u dëgjua një zë: “Ky është Biri im ‑ i Zgjedhuri! Atë dëgjojeni!”

³⁶ Ndërsa ky zë po jehonte, Jezusi mbeti vetëm.

Nxënësit heshtën dhe ndër ato ditë s’i treguan askujt çka kishin parë.

Jezusi shëron një djalosh të djallosur

(Mt 17, 14‑18; Mk 9, 14‑27)

³⁷ Të nesërmen, kur ata zbritën nga mali, i doli përpara një turmë e madhe e popullit. ³⁸ Dhe ja, papritmas, një njeri prej popullit, bërtiti:

“Mësues, po të lutem, ma shiko djalin tim: është i vetmi që kam! ³⁹ E kap shpirti i keq e menjëherë bërtet. E tund andej‑këndej dhe e bën të shkumojë dhe mezi largohet prej tij pasi e dërrmon krejtësisht. ⁴⁰ I luta edhe nxënësit e tu që ta dëbojnë, por nuk ia dolën.”

⁴¹ Jezusi u përgjigj:

“O brezni e pafe dhe e prishur, deri kur do të jem me ju dhe deri kur do t’ju duroj? Sille këtu djalin tënd!”

⁴² E, ndërsa djaloshi po afrohej, e kapi djalli, e hodhi për tokë dhe e përplaste. Jezusi iu kërcënua shpirtit të ndytë, pastaj e shëroi djaloshin dhe ia dorëzoi të atit.

⁴³ Të gjithë mbetën të mrekulluar prej madhërisë së Hyjit.

Jezusi rishtas paralajmëron vdekjen e vet

(Mt 17, 22‑23; Mk 9, 30‑32)

Ndërsa të gjithë po mrekulloheshin për gjithçka bënte, Jezusi u tha nxënësve të vet:

⁴⁴ “Thadroni mirë në zemër këto fjalë që po ju them: Biri i njeriut do të bjerë në dorë të njerëzve.”

⁴⁵ Por ata nuk e morën vesh këtë fjalë. Kjo për ta mbetej fshehtësi e nuk e kuptonin. Madje kishin frikë ta pyesnin për këtë fjalë.

Kush është më i madhi?

(Mt 18, 1‑5; Mk 9, 33‑37)

⁴⁶ Ndër ta lindi kjo çështje: cili prej tyre do të ishte më i madhi. ⁴⁷ Jezusi, duke e ditur ç’mendime u vlonin në zemër, e mori një fëmijë, e afroi pranë vetes, ⁴⁸ dhe u tha:

“Kush e pranon këtë fëmijë në emrin tim, më pranon mua, e kush më pranon mua, pranon atë që më dërgoi mua. Përnjëmend, kush është ndër ju më i vogli, ai është vërtet i madh.”

Kush nuk është kundër jush, është me ju

(Mk 9, 38‑40)

⁴⁹ Atëherë Gjoni mori fjalën dhe i tha:

“Mësues, pamë një njeri që dëbonte djajtë në Emrin tënd. Ne ia ndaluam, sepse nuk vjen pas teje me ne.”

⁵⁰ Jezusi iu përgjigj:

“Mos ia ndaloni, sepse, kush nuk është kundër jush, është me ju.”

Një fshat i Samarisë nuk e pranon Jezusin

⁵¹ Kur erdhi koha që Jezusi të ngrihej nga kjo botë, mori vendim të palëkundshëm të shkojë në Jerusalem.

⁵² Përpara dërgoi lajmëtarët e vet. Këta shkuan dhe hynë në një fshat samaritanësh për të përgatitur ardhjen e tij. ⁵³ Por ata s’deshën ta pranojnë aty, sepse ishte nisur për Jerusalem. ⁵⁴ Kur e panë këtë gjë, nxënësit ‑ Jakobi e Gjoni, thanë: “Zotëri, a do të urdhërojmë ‘që zjarri të zbresë nga qielli e t’i zhdukë?’“ ⁵⁵ Jezusi u kthye kah ata dhe i qortoi.

⁵⁶ Dhe u nisën për një fshat tjetër.

Nxënësit e vërtetë të Jezusit

(Mt 8, 19‑22)

⁵⁷ Ndërsa po bënin rrugë, një njeri i tha:

“Unë dua të vijë pas teje ngado që të shkosh!”

⁵⁸ Jezusi iu përgjigj:

“Dhelprat i kanë strofujt e vet edhe shpendët e qiellit çerdhet, kurse biri i njeriut nuk ka ku ta mbështesë kokën!”

⁵⁹ Një tjetri i tha:

“Eja pas meje!”

Por ai iu përgjigj: “Zotëri, më lejo të shkoj një herë e ta varros tim atë!”

⁶⁰ “Lëri ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet e ti shko e prediko Mbretërinë e Hyjit!”

⁶¹ Atëherë i tha një tjetër:

“Unë po vij me ty, Zotëri, por më jep leje njëherë të shkoj e të përshëndetem me anëtarët e familjes sime.”

⁶² “Kushdo ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që vë dorën në parmendë dhe sillet e shikon mbrapa, nuk është i përshtatshëm për Mbretërinë e Hyjit!”

Kapitujt