Kapitujt

Luka: 8. Disa gra e përcjellin Jezusin

8

¹ Pastaj Jezusi përshkoi qytete e fshatra duke predikuar e duke kumtuar Ungjillin e Mbretërisë së Hyjit. E përcillnin të Dymbëdhjetët ² dhe disa gra që kishin qenë shëruar nga shpirtrat e ndytë e sëmundjet: Maria e quajtur Magdalenë, prej të cilës pati dëbuar shtatë djaj, ³ Gjonia, e shoqja e Huzës, kujdestarit të Herodit, Suzana dhe shumë të tjera që me pasuritë e veta e ndihmonin Jezusin e nxënësit.

Shëmbëlltyra e mbjellësit

(Mt 13, 1‑9; Mk 4, 1‑9)

⁴ Si u tubua turmë e madhe e popullit, që erdhën nga qytete të ndryshme tek ai, Jezusi foli në shëmbëlltyrë:

⁵ “Doli mbjellësi për të hedhur farën. E, ndërsa po hidhte farën, disa kokrra ranë pranë udhës: u shkelën dhe i hëngrën zogjtë e qiellit. ⁶ Disa të tjera ranë në gurishte; mbinë, por u thanë, sepse nuk kishte lagështinë. ⁷ Disa ranë në ferra; ferrat, duke u rritur bashkë me to, ua morën frymën. ⁸ Kurse disa të tjera ranë në tokë të mirë; mbinë e dhanë fryt njëqind fish.”

Kur i tha këto fjalë, theksoi:

“Kush ka veshë për të dëgjuar, le të dëgjojë!”

Qëllimi i shëmbëlltyrave

(Mt 13, 10‑17; Mk 4, 10‑12)

⁹ Nxënësit e tij e pyetën çka do të thotë ajo shëmbëlltyrë. ¹⁰ Ai iu përgjigj:

“Ju e keni dhuratë dijen e mistereve të Mbretërisë së Hyjit, kurse të tjerëve u paraqitet vetëm në shëmbëlltyra, që:

‘Të shikojnë e të mos shohin,

të dëgjojnë e të mos kuptojnë. ’“

Shtjellimi i shëmbëlltyrës së mbjellësit

(Mt 13, 18‑23; Mk 4, 13‑20)

¹¹ “Ky është vështrimi i shëmbëlltyrës së mbjellësit:

Fara është fjala e Hyjit. ¹² Ato ‘pranë udhës’, janë ata që e dëgjojnë fjalën, por pastaj u vjen djalli dhe ua nxjerr nga zemra fjalën, që të mos besojnë e të mos shëlbohen. ¹³ Ato ‘në gurishte’, janë ata që, kur e dëgjojnë Fjalën e pranojnë me gëzim, porse nuk kanë rrënjë: për disa kohë besojnë, por kur vjen koha e tundimit, e lënë fenë. ¹⁴ Ato ‘në ferra’, janë ata që e dëgjuan, por ende në udhë, ua zënë frymën kujdeset tokësore, pasuritë dhe kënaqësitë e jetës e nuk japin fryte të pjekura. ¹⁵ Ato ‘në tokë të mirë’, janë ata që e dëgjojnë Fjalën dhe e ruajnë në zemër të mirë e bujare dhe japin fryt me qëndrueshmëri.”

Shëmbëlltyra e dritëzës nën enë

(Mk 4, 21‑25)

¹⁶ “Askush nuk e ndez dritëzën për ta vënë nën ndonjë enë ose për ta vënë nën shtrat, por e vë përmbi pishtar që ta shohin dritën ata që hyjnë.

¹⁷ Jo po, s’ka asgjë të fshehtë, që nuk do të zbulohet, as fshehtësi që nuk do të dihet e nuk do të dalë në dritë.

¹⁸ Prandaj kini kujdes si dëgjoni: sepse, kush ka, do t’i jepet më, kurse atij që nuk ka, do t’i merret edhe ajo pakicë që kujton se e ka.”

Nëna e vëllezërit e Jezusit

(Mt 12, 46‑50; Mk 3, 31‑35)

¹⁹ Nëna e tij dhe vëllezërit erdhën ta shohin por s’mundën të afroheshin tek ai prej popullit. ²⁰ E lajmëruan:

“Nëna jote e vëllezërit e tu, janë jashtë e dëshirojnë të të shohin.”

²¹ Ai iu përgjigj:

“Nëna ime e vëllezërit e mi ‑ janë këta ‑ që e dëgjojnë dhe e zbatojnë Fjalën e Hyjit.”

Të qetësuarit e stuhisë

(Mt 8, 23‑27; Mk 4, 35‑41)

²² Një ditë Jezusi e nxënësit e tij hipën në barkë. Ai u tha:

“Të kalojmë në atë anë të liqenit!”

U larguan prej bregut e morën liqenin. ²³ Ndërsa po lundronin, atë e zuri gjumi. Ndërkaq mbi liqen u lëshua stuhi e madhe, në barkë hynte ujë e ishin në rrezik. ²⁴ Ata iu afruan, e zgjuan dhe i thanë:

“Mësues, Mësues! U mbytëm!”

Ai u zgjua, iu kërcënua stuhisë e valëve të ujit ‑ dhe u qetësuan e ranë në fashë. ²⁵ U tha:

“Ku e keni fenë?!”

Ata, të frikësuar e të mrekulluar, i thoshin njëri‑tjetrit:

“Vallë, kush është ky, që po u urdhëron erërave e ujit dhe ata po i binden?”

Shërimi i të djallosurit prej Gezarës

(Mt 8, 28‑34; Mk 5, 1‑20)

²⁶ Dhe kaluan në krahinën e gergezenëve, që është përballë Galilesë.

²⁷ Posa doli në tokë, i doli përpara një njeri prej qytetit, që kishte në trup djajtë. Kaherë nuk veshte më petka, nuk banonte në shtëpi, por ndër varreza. ²⁸ Kur e pa Jezusin bërtiti me të madhe, i ra ndër këmbë dhe i tha me zë të lartë:

“Çka ke me mua, o Jezus, Biri i Hyjit tejet të Lartë? Po të lutem mos më mundo!”

²⁹ Sepse Jezusi i kishte urdhëruar shpirtit të ndytë të dalë prej atij njeriu, që e kishte pushtuar kaherë e, edhe pse e mbanin lidhur në hekura dhe e ruanin në pranga, ai i këpuste prangat e djalli e bënte të merrte arratinë në vende të pabanuara.

³⁰ Jezusi e pyeti:

“Si e ke emrin?”

“Legjion!” u përgjigj ‑ sepse shumë djaj i kishin hyrë në trup. ³¹ Ata iu lutën të mos u urdhëronte të shkonin në ferr.

³² Aty ishte një tufë e madhe thish që po kulloste në mal dhe djajtë iu lutën t’u lejonte të hyjnë në ta. Ai ua lejoi. ³³ E djajtë, si dolën prej njeriut, hynë në thi. Tufa e tyre u lëshua turr prej greminës në liqen dhe u mbyt.

³⁴ Barinjtë, kur panë se ç’ndodhi, ikën e lajmëruan në qytet e në fshatra. ³⁵ Njerëzit dolën të shohin ç’ndodhi. Erdhën te Jezusi dhe gjetën te këmbët e Jezusit atë njeri prej të cilit kishin dalë djajtë. Ishte veshur e shëndoshë në mend. U hyri frika.

³⁶ Ata që qëlluan pranë, u treguan si u shërua i djallosuri.

³⁷ Atëherë mbarë populli i krahinës së gergezenëve iu lut Jezusit që të largohej prej tyre, sepse e kapi frikë e madhe.

Jezusi hyri në barkë dhe u kthye mbrapa.

³⁸ Njeriu, prej të cilit dolën djajtë, i lutej ta merrte me vete, por Jezusi e përcolli me këto fjalë:

³⁹ “Kthehu në shtëpinë tënde ‑ i tha ‑ dhe trego gjithçka që bëri Hyji për ty.”

Ai shkoi dhe tregoi anembanë qytetit çka bëri Jezusi për të.

Jezusi ngjall të bijën e Jairit

(Mt 9, 18‑26; Mk 5, 21‑43)

⁴⁰ Kur Jezusi u kthye, populli e priti me gëzim, sepse të gjithë e prisnin me padurim. ⁴¹ Dhe, ja, erdhi një njeri, me emër Jair, që ishte kryetar i sinagogës. Ky i ra ndër këmbë Jezusit e iu lut të shkojë në shtëpi të tij, ⁴² sepse ‑ vajzën e dëshirit vetme, reth dymbëdhjetëvjeçare ‑ e kishte në fill të vdekjes.

Ndërsa Jezusi po shkonte atje, populli, duke u shtyrë rreth tij, e ndeshte.

⁴³ Një grua që kishte derdhje gjaku tash dymbëdhjetë vjet, (e që kishte shpenzuar tërë pasurinë e vet ndër mjekë) dhe askush s’kishte mundur ta shërojë, ⁴⁴ u afrua nga mbrapa, ia preku kindin e petkut e menjëherë i pushoi derdhja e gjakut.

⁴⁵ Jezusi pyeti:

“Kush më preku?”

E pasi të gjithë mohuan, Pjetri i tha:

“Mësues, mbarë turma e popullit po shtyhet rreth teje e po të ndesh... !”

⁴⁶ Por Jezusi vijoi:

“Dikush më preku, sepse e ndjeva një fuqi duke dalë prej meje.”

⁴⁷ Kur gruaja pa se nuk po mund të mbetej e padiktuar, duke u dridhur e tëra, doli para tij dhe tregoi në sy të popullit përse e kishte prekur dhe se si ishte shëruar përnjëherë. ⁴⁸ Jezusi i tha:

“Bija ime, feja jote të shpëtoi. Shko në paqe!”

⁴⁹ Ndërsa Jezusi ende po fliste, ja tek erdhi një prej të shtëpisë së kryetarit të sinagogës dhe i tha:

“Vajza jote vdiq! Mos e mundo më Mësuesin!”

⁵⁰ Jezusi, kur e dëgjoi, i tha:

“Mos ki frikë! Ti vetëm beso! Ajo do të shpëtojë!”

⁵¹ Kur erdhi te shtëpia, nuk la askënd të hyjë brenda përveç Pjetrit, Gjonit, Jakobit, babait dhe nënës së fëmijës. ⁵² Të gjithë e qanin dhe e vajtonin. Jezusi u tha: “Mos qani! Ajo nuk ka vdekur, por po fle!” ⁵³ Ata e përqeshën sepse e dinin mirë se kishte vdekur. ⁵⁴ Ai e kapi për dore dhe i tha:

“O vajzë, çohu!”

⁵⁵ Asaj iu kthye shpirti dhe menjëherë u çua. Jezusi u urdhëroi t’i japin vajzës menjëherë të hajë. ⁵⁶ Prindërit e saj mbetën të mallëngjyer. Jezusi i porositi të mos i tregojnë askujt çka ndodhi.

Kapitujt