Kapitujt

Marku: 12. Shëmbëlltyra e vreshtarëve vrastarë

¹ Atëherë Jezusi filloi t’u flasë në shëmbëlltyra:

“Një njeri mbolli një vresht, e rrethoi me gardh, punoi shtrydhësin, ndërtoi kullën, ua dha për gjysmë vreshtarëve dhe shkoi në dhe të huaj. ² Në kohën e duhur dërgoi shërbëtorin e vet te vreshtarët për të marrë prej tyre pjesën e vet të fryteve të vreshtit. ³ Ata e kapën, e rrahën dhe e nisën duarthatë. ⁴ Ai prapë dërgoi tek ata një tjetër shërbëtor, por edhe këtij t’i hoqën dru kresë dhe e poshtëruan. ⁵ Pastaj dërgoi edhe të tretin: këtë e vranë. Çoi edhe shumë të tjerë. Edhe këta disa i rrahën e disa i vranë.

⁶ Kishte vetëm edhe një: djalin e vet të dishirit. Të fundit ua dërgoi atë. Mendonte. ‘Do të ma nderojnë djalin.’ ⁷ Por ata, vreshtarët, i thanë njëri‑tjetrit: ‘Ky është trashëgimtari! Ejani ta vrasim e neve do të na mbesë trashëgimi!’ ⁸ E kapën, e vranë dhe e hodhën jashtë vreshtit.

⁹ Ç’do t’u bëjë (tani) zotëria i vreshtit? Do të vijë e do t’i vrasë ata vreshtarë e vreshtin do t’ua japë të tjerëve.

¹⁰ Po a nuk i keni lexuar këto fjalë në Shkrimin e shenjtë:

‘Guri që ndërtuesit e qitën jashtë përdorimit u bë guri i këndit;

¹¹ kjo është vepër e Zotit,

sa mrekulli në sytë tanë!’“

¹² Mendonin ta kapnin, por druanin popullin. E morën vesh mirë se Jezusi e kishte drejtuar këtë shëmbëlltyrë kundër tyre. E lanë e shkuan.

Pagimi i tatimit Cezarit

(Mt 22, 15‑22; Lk 20, 20‑26)

¹³ Pastaj i dërguan disa prej farizenjve e herodianëve me qëllim që ta zënë në fjalë. ¹⁴Këta erdhën e i thanë:

“Mësues, e dimë se je njeri që flet të vërtetën. Nuk shqetësohesh për askënd, se ti nuk e merr parasysh pozitën që kanë njerëzit kur është puna të mësosh të vërtetën ashtu si kërkon Hyji të jetojmë. A është e lejueshme t’ia paguajmë Cezarit tatimin apo jo? A t’ia japim apo të mos ia japim.”

¹⁵ Ai e hetoi dredhinë e tyre dhe u tha:

“Pse po më sprovoni? Ma bini ta shoh një denar!”

¹⁶ Ata ia sollën. Ai i pyeti:

“ E kujt është kjo fytyrë e ky mbishkrim?”

“ Të Cezarit.” ‑ iu përgjigjën ata.

¹⁷ Jezusi u përgjigj:

“Çka i përket Cezarit, jepjani Cezarit e çka i përket Hyjit, jepjani Hyjit!”

I la me gojë hapur.

Ringjallja e të vdekurve

(Mt 22, 23‑33; Lk 20, 27‑40)

¹⁸ Saducenjtë që mësojnë se nuk ka ringjallje, erdhën dhe e pyetën:

¹⁹ “Mësues, Moisiu shkroi për ne: ‘Po vdiq vëllai i ndokujt dhe e lë gruan pa fëmijë, vëllai i tij të martohet me gruan e tij e t’i lindë fëmijë vëllait të vet’.

²⁰ Tashti, ishin shtatë vëllezër. I pari u martua dhe vdiq, por nuk la pasardhës. ²¹ I dyti e mori atë e vdiq, por nuk la trashëgimtar. Po ashtu edhe i treti. ²² Asnjëri prej të shtatëve nuk la trashëgimtar. Pas të gjithëve vdiq edhe gruaja. ²³ Pas ringjalljes (kur të ngjallen) gruaja e cilit do të jetë? Sepse, të shtatë e patën grua.”

²⁴ Jezusi u përgjigj:

“Po a nuk jeni në gabim pikërisht pse nuk e kuptoni Shkrimin e shenjtë e pushtetin e Hyjit? ²⁵ Sepse, kur njerëzit të ngjallen prej së vdekuri, as burrat s’do të marrin gra, as gratë burra, por do të jenë porsi engjëjt në qiell. ²⁶Për sa pastaj i përket çështjes së ringjalljes të të vdekurve, a nuk keni lexuar në librin e Moisiut, në fragmentin mbi dukurinë e ‘Kaçubës’, se si i tha Hyji: ‘Unë jam Hyji i Abrahimit, Hyji i Izakut dhe Hyji i Jakobit?’ ²⁷ Hyji nuk është Hyji i të vdekurve, por i të gjallëve.

Jeni shumë gabim!”

Më i madhi urdhërim

(Mt 22, 34‑40; Lk 10, 25‑28)

²⁸ Një nga skribët që kishte dëgjuar rragatjen e tyre, duke parë se Jezusi u përgjigj mirë, iu afrua dhe e pyeti:

“Cili urdhërim është i pari i të gjitha urdhërimeve?”

²⁹ Jezusi iu përgjigj:

“I pari është: ‘Dëgjo, Izrael! Zoti Hyji ynë, është një Zot i vetëm. ³⁰ Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë mendjen tënde e me gjithë fuqinë tënde!’

³¹ Urdhri i dytë është: ‘Duaje të afërmin tënd porsi vetveten!’ Tjetër urdhër më të madh se këta nuk ka.”

³² Skribi u përgjigj:

“Mirë fort, Mësues! U përgjigje ashtu siç është e vërteta! Ai është i Vetmi, e pos tij s’ka tjetër. ³³ Të duash Atë me gjithë zemër, me gjithë mendje, me gjithë fuqi e të duash të afërmin tënd porsi vetveten, ’ vlen më shumë se të gjitha flitë e shkrumbimit e theroret.”

³⁴ Jezusi, duke parë se u përgjigj me urti, i tha:

“Nuk je larg prej Mbretërisë së Hyjit.”

Dhe askush s’pati më guxim të hyjë me të në rragatje.

Çështja e Birit të Davidit

(Mt 22, 41‑46; Lk 20 41‑44)

³⁵ Kurse Jezusi, duke mësuar në Tempull, bëri këtë pyetje:

“Si mund të thonë skribët se Mesia është biri i Davidit, ³⁶ kur vetë Davidi, i shndritur prej Shpirtit Shenjt, tha:

‘I tha Zoti Zotit tim:

rri në të djathtën time,

derisa t’i vë armiqtë e tu

shtrojë të këmbëve të tua?’

³⁷ Vetë Davidi e quan atë Zot! Si është atëherë i biri?” Masat e popullit e dëgjonin me kënaqësi.

Mendimi i Jezusit mbi skribët

(Mt 23, 1‑36; Lk 20, 45‑47)

³⁸ Pastaj në mësimin e vet u thoshte:

“Ruajuni prej skribëve, të cilëve u pëlqen të shëtisin në petka të gjata, t’i përshëndesin të tjerët në sheshe, ³⁹ të zënë selitë e para në sinagoga e kryet e vendit në gosti. ⁴⁰Ata i përlajnë shtëpitë e vejushave, e bëjnë gjasme thonë uratë të gjata! Këta do të gjykohen veçanërisht rreptë!”

Dhurata e vejushës skamnore

(Lk 21, 1‑4)

⁴¹ Pastaj u ul përballë arkës e vërente si populli qitte para në arkë. Shumë pasanikë qitnin shumë. ⁴² Erdhi gjithashtu një vejushë skamnore. Ajo qiti dy lepta, d. m. th. një të katërtën e asit. ⁴³ Atëherë Jezusi i grishi nxënësit e vet dhe u tha:

“Për të vërtetë po ju them: kjo vejushë skamnore qiti më shumë se të gjithë të tjerët që hodhën para në arkë. ⁴⁴ Sepse të gjithë qitën prej tepricës, kurse kjo prej skamjes së vet qiti gjithçka pati: gjithë sa pati për jetesën e vet.”

Kapitujt