Kapitujt

Marku: 6. Jezusin e përbuzin në vendin e vet

¹Jezusi u nis prej andej e shkoi në vendin ku u rrit.

E përcollën edhe nxënësit e tij. ² Kur erdhi e shtuna, filloi të mësojë në sinagogë. Shumica e dëgjuesve çuditeshin e thoshin:

“Nga i vijnë këtij këto? Ç’është kjo dije që iu dhurua? Po këto mrekulli të mëdha që bëhen nga duart e tij? ³ Po a nuk është ky zdrukthëtar, i biri i Marisë, vëllai i Jakobit, i Jozetit, i Judës, i Simonit? Po a nuk janë këtu ndër ne motrat e tij?”

Kështu u bë për ta arsye e mosbesimit në të.

⁴ Jezusi u tha: “Profeti ndahet pa nder vetëm në vendin e vet, në farefisin e vet dhe në shtëpinë e vet.” ⁵ Dhe nuk mundi të bëjë aty asnjë mrekulli, përveç se shëroi disa të sëmurë duke vënë mbi ta duart. ⁶ E çuditej për mosbesimin e tyre.

Dërgimi i të Dymbëdhjetëve

(Mt 10. 1. 5‑15; Lk 9, 1‑6)

Kështu doli e mësonte nëpër fshatra përreth.

⁷ Atëherë i thirri të Dymbëdhjetët e nisi t’i dërgojë dy nga dy dhe u dha pushtet mbi shpirtrat e ndytë. ⁸ U urdhëroi të mos marrin në udhëtim asgjë tjetër, përveç shkopit: as bukë, as strajcë, as para bakri në brez, ⁹ por të mbathin vetëm sandalet e të mos veshin dy palë petka.

¹⁰ Dhe u thoshte:

“Kudo që të hyni në ndonjë shtëpi, rrini aty derisa të largoheni nga ai vend. ¹¹ Po qe se ndokund nuk ju pranojnë dhe nuk ju dëgjojnë, dilni dhe shkundni pluhurin nga këmbët tuaja si dëshmi kundër tyre.”

¹² Ata shkuan dhe u predikuan njerëzve kthimin kah Hyji. ¹³ Dëbonin shumë djaj, lyenin me vaj shumë të sëmurë dhe i shëronin.

Vdekja e Gjon Pagëzuesit

(Mt 14, 1‑12; Lk 9, 7‑9)

¹⁴ Edhe mbreti Herod dëgjoi për Jezusin, sepse emri i tij u bë i njohur. Thuhej: “Gjon Pagëzuesi u ngjall prej të vdekurish, prandaj në të po veprojnë fuqitë mrekullibërëse”. ¹⁵ Disa të tjerë thoshin: “Është Elia!” Prapë disa tjerë: “Është profet si çdo profet tjetër!” ¹⁶ Kur dëgjoi, Herodi tha: “U ngjall Gjoni, ai, të cilit ia pata shkurtuar kokën!”

¹⁷ Dhe njëmend, vetë Herodi kishte dhënë urdhër të kapej Gjoni, të ngujohej në pranga e të burgosej. Shkaku ishte Herodiada, gruaja e Filipit, të vëllait të tij, të cilën e kishte marrë për grua. ¹⁸ E pasi Gjoni i kishte thënë Herodit: “S’guxon ta mbash gruan e vëllait tënd!”, ¹⁹ Herodiada e urrente dhe donte ta vriste, por nuk mundte, ²⁰ sepse Herodi e druante Gjonin. E dinte mirë se është njeri i drejtë e i shenjtë e prandaj edhe e mbronte. Kur e dëgjonte, trazohej fort në shpirt, por prapëseprapë e dëgjonte me ëndje.

²¹ Por erdhi dita e volitshme, kur Herodi, me rastin e ditëlindjes së vet, u përgatiti një gosti bujarëve të vet, oficerëve të lartë dhe krerëve të Galilesë. ²² Hyri vajza e Herodiadës e kërceu. I pëlqeu shumë Herodit dhe të ftuarve. Atëherë mbreti i tha vajzës.

“Lyp prej meje çka të duash dhe unë do ta jap.”

²³ Dhe iu përbetua (shumë):

“Do të jap gjithçka të më lypësh, qoftë edhe gjysmën e mbretërisë sime!”

²⁴ Ajo doli dhe i tha s’ëmës:

“Çka të kërkoj?

“Kokën e Gjon Pagëzuesit!” ‑ i tha ajo.

²⁵ Vajza u kthye vrik te mbreti e i tha:

“Dua të ma japësh tani në pjatë kokën e Gjon Pagëzuesit.”

²⁶ Mbreti u trishtua, por për shkak të premtimit dhënë me përbetim e për shkak të të ftuarve, nuk deshi t’ia mohojë kërkesën. ²⁷ Mbreti menjëherë dërgoi një vrasës dhe urdhëroi t’ia sjellë kokën e Gjonit. Ky shkoi, ia shkurtoi kokën në burg, ²⁸ e solli në pjatë, ia dha vajzës, kjo ia dha s’ëmës.

²⁹ Kur dëgjuan nxënësit e Gjonit, erdhën, morën trupin e tij dhe e shtinë në dhe.

Jezusi ushqen pesë mijë vetë

(Mt 14, 13‑21; Lk 9, 10‑17; Gjn 6, 1‑14

³⁰ Apostujt u bashkuan prapë te Jezusi dhe i treguan gjithçka kishin bërë dhe kishin mësuar. ³¹ Atëherë ai u tha: “Ejani dhe ju në një vend të pabanuar e pushoni pak në vetmi.” Sepse aty aq shumë njerëz vinin e shkonin sa që s’kishin kohë as të hanin. ³² Ata u nisën me barkë për në një vend të pabanuar, në vetmi. ³³ Porse njerëzit i panë në ç’drejtim u nisën e shumica e morën me mend vendin ku do të shkonin dhe, në këmbë, prej të gjitha qyteteve, shkuan atje e arritën para tyre.

³⁴ Kur Jezusi doli nga barka, pa një turmë të madhe të popullit, iu dhimsën, sepse ishin porsi ‘delet pa bari’, e filloi t’u mësojë shumë gjëra.

³⁵ Pasi kaloi shumë kohë e po bëhej vonë, iu afruan nxënësit e tij dhe i thanë:

“U bë vonë e ky vend është i shkretë, ³⁶ thuaju të shkojnë në fshatra e katunde të rrethinës e të blejnë diçka për të ngrënë.”

³⁷ “Jepuni ju të hanë” ‑ u përgjigj.

Ata i thanë:

“Të shkojmë e të blejmë dyqind denarë bukë e t’u japim të hanë?”

³⁸ Ai vazhdoi:

“Sa bukë keni? Shkoni e shihni!”

Pasi shikuan, iu përgjigjën: “Pesë bukë e dy peshq”.

³⁹ Atëherë u urdhëroi t’i ulin të gjithë në bar të njomë. ⁴⁰ Të gjithë u ulën grupe‑grupe nga njëqind e nga pesëdhjetë vetë.

⁴¹ Jezusi, si i mori pesë bukët e dy peshqit, i lartësoi sytë kah qielli, e bekoi Hyjin, i ndau bukët dhe ua dha nxënësve të vet t’ua vënë para njerëzve. Po ashtu edhe dy peshqit ua ndau të gjithëve.

⁴² Të gjithë hëngrën e u nginë.

⁴³ Çuan dymbëdhjetë shporta plot me copa edhe sa teproi prej peshqve. ⁴⁴ Ata që hëngrën ishin pesë mijë burra.

Jezusi ecën përmbi ujë

(Mt 14, 22‑33; Gjn 6, 15‑21)

⁴⁵ Dhe menjëherë i nguti nxënësit e vet të hyjnë në barkë e të kalojnë në anën e kundërt drejt Betsaidës, derisa ai ta përcillte popullin. ⁴⁶ Kur e përcolli popullin, u ngjit në mal për t’u lutur.

⁴⁷ Kur u bë natë, barka ishte në mes të detit, kurse Jezusi vetëm në tokë. ⁴⁸ Kur i pa se si hiqnin keq duke rremuar ‑ sepse era fryente nga ana e kundërt ‑ diku rreth rojës së katërt, Jezusi erdhi tek ata duke ecur përmbi det. Deshi t’i kalojë, ⁴⁹ por ata, posa e panë duke ecur përmbi det, menduan se është fantazmë e bërtitën: ⁵⁰ sepse e panë të gjithë e u trembën. Por Jezusi menjëherë filloi të flasë me ta e u tha:

“Zemër, he burra! Unë jam! Mos druani!”

⁵¹ Dhe hipi tek ata në barkë e era pushoi. E mbetën krejtësisht të habitur, ⁵² sepse ende nuk e kishin kuptuar vështrimin e mrekullisë së bukëve: mendja e tyre ishte e paaftë të kuptonte.

Shërime në rrethe të Gjenezaretit

(Mt 14, 34‑36)

⁵³ Pasi lundruan deri në breg, arritën në Gjenezaret e aty e lidhën barkën. ⁵⁴ Posa dolën nga barka, njerëzit që e njohën ⁵⁵ menjëherë shpejtuan të shkojnë nëpër mbarë krahinën e filluan të sjellin të sëmurët në vigje atje ku dëgjonin se ishte. ⁵⁶ E kudo që hynte: në fshatra, në qytete apo në katunde, i vendosnin të sëmurët në sheshe dhe e lutnin t’ia preknin së paku kindin e petkut. Të gjithë ata që e preknin, shëroheshin.

Kapitujt