Kapitujt

Marku: 5. Shërimi i të djallosurit nga Geraza

¹ Arritën matanë detit në krahinën e gerazenëve.

² Posa Jezusi doli prej lundrës (menjëherë) nga varrezat i doli përpara një njeri që kishte djallin në trup. ³ Ky banonte në varreza. Askush nuk mundte më as ta lidhë në hekura. ⁴ Shpesh e kishin lidhur në pranga e zinxhirë, por ai i copëtonte prangat e i këpuste zinxhirët. Askush s’ishte më i zoti ta zotërojë. ⁵ Gjithë natën e ditën nëpër varre e nëpër male bërtiste e rrahte veten me gurë.

⁶ Kur prej së largu e pa Jezusin, u lëshua me vrap, ra para tij përmbys për dhe, ⁷ e atëherë, me sa zë pati, bërtiti:

“Çka do prej meje, Jezus, Biri i Hyjit tejet të Lartë? Po të përbej në Hyjin mos më mundo!”

⁸ Sepse Jezusi i kishte thënë: “Shpirti i ndytë, dil prej këtij njeriu!”

⁹ Atëherë Jezusi e pyeti:

“Si quhesh?”

“Quhem Legjion ‑ u përgjigj ai ‑ sepse jemi shumë.”

¹⁰ Ai i lutej shumë Jezusit që të mos i dëbonte prej asaj krahine.

¹¹ Tashti, aty në rrëzë të malit po kulloste një tufë e madhe thish. ¹² Shpirtrat e ndytë e përbenin:

“Na dërgo ndër thi të hyjmë në ta.”

¹³ Ai i lejoi. Shpirtrat e ndytë, pasi dolën, hynë në thi dhe tufa, afërsisht dy mijë copë ‑ u lëshuan me turr nga gremina, kërceu në det dhe u mbyt.

¹⁴ Barinjtë ndërkaq ikën dhe e përhapën lajmin nëpër qytet e fshatra. Njerëzit shkuan të shohin ç’kishte ndodhur.      ¹⁵ Erdhën te Jezusi dhe, kur e panë të djallosurin, që kishte pasur në trup një legjion të tërë, ndenjur, të veshur dhe shëndosh në mend, i kapi frika. ¹⁶ Ata që kishin parë me sytë e vet u treguan si ndodhi puna me të djallosurin dhe me thitë. ¹⁷ Atëherë ata filluan t’i luten Jezusit të largohet prej krahinës së tyre.

¹⁸ Kur Jezusi hyri në barkë, ai që kishte qenë i djallosur zuri t’i lutej ta merrte me vete. ¹⁹ Jezusi nuk e lejoi, por i tha:

“Shko në shtëpinë tënde te familja jote e tregoju ç’nder të bëri Zoti dhe si pati mëshirë për ty.”

²⁰ Ai shkoi dhe filloi të tregojë nëpër Dekapolis gjithçka Jezusi bëri për të. Gjithkush mrekullohej.

Vajza e Jairit dhe gruaja që i preku Jezusit petkun

(Mt 9, 18‑26; Lk 8, 40‑56)

²¹ Kur Jezusi përsëri kaloi me barkë në anën tjetër, ngarendi tek ai turmë e madhe populli. Ai zuri vend në breg të detit. ²² Erdhi një nga kryetarët e sinagogës, që quhej Jair, e, kur e pa, ra në gjunjë para tij ²³ dhe i lutej shumë: “E kam vajzën në fill të vdekjes! Eja, vëri duart mbi të që të shërohet e të jetojë!” ²⁴ Jezusi shkoi me të.

I shkonte pas një turmë e madhe dhe furej rreth tij nga çdo anë.

²⁵ Një grua ishte e sëmurë që prej dymbëdhjetë vjetësh nga derdhja e gjakut. ²⁶ Hoqi shumë keq ndër mjekë të ndryshëm e shpenzoi gjithçka pati pa farë dobie ‑ por, ishte edhe më keq. ²⁷ Ajo kishte dëgjuar për Jezusin, hyri në turmë e, pas shpinës, ia preku petkun Jezusit. ²⁸ I thoshte mendja: “Nëse ia prek vetëm petkat, do të shërohem.”       ²⁹ Aty për aty iu ndal gjaku e në trupin e vet ndjeu se u shërua nga sëmundja.

³⁰ Jezusi përnjëherë e ndjeu në vete fuqinë që shpërtheu prej tij, u soll në mes të turmës e tha:

“Kush m’i preku petkat?”

³¹ Nxënësit e tij iu përgjigjën:

“Po a s’e sheh popullin si të furet në katër anët e thua: ‘Kush më preku’“

³² Ai shikoi përreth për të parë atë që e kishte prekur.

³³ Gruaja, plot frikë e tmerr, sepse e dinte se ç’i ndodhi, u afrua, ra me fytyrë për dhe para tij dhe tregoi tërë të vërtetën. ³⁴ Ai i tha: “Bijë, feja jote të shpëtoi! Shko në paqe! Dhe ji e shëruar nga sëmundja jote!”

³⁵ Ndërsa Jezusi ende po fliste, erdhën prej shtëpisë së kryetarit të sinagogës dhe i thanë: “Vajza jote vdiq. Pse ta trazosh më Mësuesin?” ³⁶ Kur Jezusi dëgjoi ç’thanë, i tha kryetarit të sinagogës: “Mos ki frikë! Ti vetëm beso!” ³⁷ Jezusi nuk lejoi ta përcjellë askush tjetër, përveç Pjetrit, Jakobit e Gjonit, vëllait të Jakobit. ³⁸ Arritën te shtëpia e kryetarit të sinagogës. Jezusi vuri re një pështjellim të madh e njerëz që qanin e vajtonin me zë të lartë. ³⁹ Hyri dhe u tha: “Pse bërtitni e vajtoni? Fëmija nuk ka vdekur, por fle.” Ata e përqeshën.

⁴⁰ Jezusi atëherë i nxori përjashta të gjithë. Me vete mori të atin e t’ëmën e fëmijës e përcjellësit e vet dhe hyri atje, ku ishte fëmija. ⁴¹ E kapi fëmijën për dore e i tha: “Talitha kum!” që do të thotë: “Vajzë, unë po të them: çohu!” ⁴² Vajza aty për aty u ngrit e nisi të ecë. Ishte dymbëdhjetë vjeçe. Të gjithë mbetën pa masë të habitur. ⁴³ Jezusi u urdhëroi rreptësisht të mos ia tregojnë askujt ngjarjen dhe u tha t’i japin vajzës të hajë.

Kapitujt