Kapitujt

Nahumi: 3. qytet gjakësor

3

¹ Vaj për ty, qytet gjakësor,

plot me rrena,

plot rrëmbime!

Prej teje s’do të zhduket preja!

² Fërshëllejnë frushkujt,

rropatin rrotat,

tërfullejnë kalorësit,

³ shkëlqejnë shpatat,

ndriçojnë heshtat,

shumicë të vrarësh,

grumbuj të vdekurish:

të panumërta janë kufomat,

nëpër to haset në thua!

⁴ Shkaku i këtyre?

Fëlligështia e lavires,

e bukuroshes, joshëses, zanueses,

që i ngashnjeu me lavirësi të vet popujt,

me shitime të veta kombet!

⁵ “A më prit! Ku je?

‑ thotë Zoti i Ushtrive ‑

Do t’i çoj petkat deri në faqe,

para popujve para mbretërive,

trupin tënd do të ta qes lakuriq!

⁶ Do të të mbulojë turp e turp,

do të të çnderoj,

për poshtërsi do të bëhesh shembull.

⁷ E do të ndodhë:

Kushdo të të shikojë

do të mbesë shtang edhe do të thotë:

“U rrënua Niniva!

A do të ketë kush dhimbje për ty?

Ku ta kërkoj ngushëlluesin tënd?”

Shembulli i Tebes

⁸ Pse a më e mirë je se Noamoni

që shtrihej përmbi lumenj?

I rrethuar gjithkah me ujë:

ledh mburojës përpara deti

e për mure mbrojtëse ujërat!

⁹ Kúsi ishte forca e tij

e Egjipti që s’ka kufi,

ndihmë i ishin futë edhe libianë!

¹⁰ Por edhe ai qe tretur në mërgim,

shkoi në skllavëri.

Fëmijët e tij qene shkapatur

në udhëkryqe të të gjitha shesheve.

Mbi fisnikët e tij short hodhën,

iu mbërthye në pranga gjithë paria.

¹¹ Edhe ti, pra, do të trullosesh,

do të përbuzesh

e prej armiqve

strehim do të kërkosh.

Niniva kot përgatitet për mbrojtje

¹² Fortesat e tua janë si fiku

i ngarkuar me fiq të lashtë:

posa të shkundet

në gojë i bien atij që i ha!

¹³ Shiko popullin që të ka mbetur:

s’të mbeti tjetër përveç gra!

Dyert e vendit tënd po hapen

dy kapakësh për armiqtë e tu,

zjarri i përlau shulat e dyerve!

¹⁴ Nxirr ujë për rrethim,

forcoji mirë pirgjet e tua;

hyr në baltë, shqelmo argjilën,

merre kallëpin e tullave!

¹⁵ Aty zjarri do të të përpijë,

shpata farën do të ta tresë.

Dërgimi i karkalecave

Shtohu, ani, porsi vemja,

shumohu si karkaleci.

¹⁶ Më shumë bëre për vete tregtarë

se sa yjet e përhapur në qiell,

^17a Rojat e tua si karkaleci,

shemb kandrrash shkruesit e tu

që kapen në gardh

kur bën të ftohtë;

lindi dielli,

^16b karkaleci e hoqi lëkurën

e fluturoi:

^17b fluturuan s’dihet se ku!

Vajtim i përmortshëm

¹⁸ O ti, mbreti i Asirisë,

i zuri gjumi barinjtë e tu,

po koten princat e tu,

populli yt u shpërnda në male,

burrë nuk ka që t’i bashkojë!

¹⁹ Thyerja jote s’ka shërim,

e pashërueshme është plaga jote!

Kush dëgjon ç’thuhet për ty,

përmbi ty i rreh shuplakat.

E njëmend, kush s’e sprovoi

vazhdimisht egërsinë tënde?!

Kapitujt