Kapitujt

Nahumi: 2. Sulmi

¹ Ja mbi male

këmbët e sihariqtarit,

të atij që paqen kumton.

Kremtoji, Judë, festat e tua,

kushtoji kushtet e tua.

sepse askurrë më s’do të vazhdojë

të përshkohet n’për ty Beliali!

Mbaroi shqim!

RRËNIMI I NINIVËS

Sulmi

² Kundër teje po vjen shpartalluesi!

“Ruaj kalanë, vëzhgo udhën, shtrëngo ijët,

mblidhi të gjitha fuqitë e tua!

³ Sepse Zoti po ia kthen nderin Jakobit

si madhërinë e Izraelit!

Njëmend plaçkitësit e kishin plaçkitur,

këputur ua kishin shermendet!

⁴ Mburojat e trimave të tij po skuqen,

të ushtrisë petkat kuq prej gjakut,

rrathët karrocave gacë u bëhen

kur bien në luftë,

turfulojnë kalorësit!

⁵ Furishëm karrocat udhës vrapojnë,

njëra me tjetrën në sheshe ndeshen,

pamja e tyre si rrufeja,

si vetëtima këndej‑andej vrapojnë!

⁶ Trimi trimit i bëzan të madhe,

nget secili udhës së vet,

vrapojnë në mure,

shqyti mbrojtës tashmë u vu!

⁷ U hapën dyert e lumenjve,

të dridhurat pallatin kapën!

⁸ U zbulua Bukuroshja, u mor,

shërbëtorët e saj gjëmojnë

porsi pëllumbeshat

e rrahin parzmat!

⁹ Niniva u bë liqen i trazuar

prej të cilit tretin ujërat.

“Ndaluni! Zini vend!”

‑ por askush prapa nuk kthehet.

¹⁰ Merrni argjend! Rrëmbeni ar!

Fund nuk ka kamja e saj,

thesari me gjë të paçmueshme!

¹¹ Shpërndarje, shkretim, shkatërrim;

pëlcet zemra, gjunjtë lëshojnë,

s’mbetet ijë për pa u dridhë,

të gjithëve faqet u ndërrojnë ngjyrë!

Dënimi i luanit të Asurit

¹² Ku është strofulli i luanëve?

Ku është shpella e zogjve të luanëve,

ku luani i printe zogut të vet

e askush ta trembë s’guxonte?

¹³ Zinte luani sa për zogj i duhej,

mbytte për luanesha të veta.

Me pre i mbushi shpellat e veta,

me rrëmbime strofujt e vet!

¹⁴ “Ah, më prit! Ku je!

‑ thotë Zoti i Ushtrive ‑

Do t’i djeg qerret, tym do t’i bëj,

luanthët e tu do t’i hajë shpata!

Do ta zhduk prej vendit prenë që bëre,

do të shuajë zëri i kasnecëve të tu!”

Dënimi i Ninivës

Kapitujt