Kapitujt

Romakëve: 7. Krahasim me martesë

¹ Apo ndoshta nuk e dini, o vëllezër, ‑ po flas me njerëz që e njohin Ligjin ‑ se Ligji e detyron njeriun derisa ai është në jetë? ² Kështu gruaja e martuar është e lidhur me burrin prej ligjit derisa ai është gjallë; por, po i vdiq burri, është e lirë prej ligjit që e lidhte me burrin. ³ Pra, derisa ta ketë burrin gjallë, po shkoi me ndonjë tjetër, do të quhet kurorëthyese. Por, po qe se i vdes burri, është e lirë prej ligjit dhe nuk është kurorëthyese, nëse martohet me një burrë tjetër.

⁴ Kështu, vëllezërit e mi, edhe ju, në saje të trupit të Krishtit, vdiqët kundrejt Ligjit, që t’i përkitni një tjetri ‑ Atij që u ngjall nga të vdekurit ‑ që të japim fryte për Hyjin. ⁵ E njëmend, kur ne ishim ende nën sundimin e mishit, prirjet e mëkateve, të ngacmuara nga Ligji, vepronin në gjymtyrët tona që të jepnim fryte për vdekje. ⁶ E tani u liruam nga pushteti i Ligjit, pasi vdiqëm për natyrën e vjetër që na mbante në robëri, kështu që ne shërbejmë në një jetë të re të Shpirtit Shenjt, e jo më në jetën e vjetër të shkronjës.

Roli i Ligjit

⁷ Çka të themi atëherë? Se Ligji është mëkat? Mos, o Zot! Porse: për mëkatin nuk dita përveçse me anë të Ligjit, sepse nuk do të dija për prirje të keqe po të mos kishte thënë Ligji: “Mos lakmo!” ⁸ E mëkati, duke marrë rastin me anë të urdhrit, lindi në mua çdo lloj lakmimi. Sepse, pa Ligj, mëkati është i vdekur.

⁹ Po, unë dikur jetoja pa Ligj, por, kur erdhi urdhri, u ngjall mëkati, ¹⁰ e unë vdiqa. Kështu u pa se urdhri që duhej të më sillte jetën, më solli vdekjen, ¹¹ sepse mëkati gjeti rastin që, me anë të urdhrit të më gënjejë dhe me anë të tij më vrau. ¹² Kështu, pra, Ligji është i shenjtë, edhe urdhri është i shenjtë, i drejtë dhe i mirë.

¹³ Po si atëherë një gjë e mirë për mua u bë vdekje? Kurrsesi! Porse, mëkati, duke u shërbyer me një gjë të mirë, për t’u treguar mëkat, më shkaktoi vdekjen ‑ që mëkati të bëhet me anë të urdhrit, mëkatar më i madh.

¹⁴ Dhe e dimë: Ligji është shpirtëror, kurse unë jam qenie trupore e shitur mëkatit si skllav. ¹⁵ Dhe, vërtet, nuk di çfarë veproj, sepse nuk bëj çka dëshiroj, por, përkundrazi, bëj çka urrej. ¹⁶ Tashti, nëse bëj çka nuk kisha dashur, jam në përkim me Ligjin dhe pranoj se është i mirë. ¹⁷ Atëherë, nuk jam unë ai që vepron ashtu, por mëkati që është në mua. ¹⁸ Dhe e di se e mira nuk banon në mua ‑ d. m. th. në natyrën time trupore: sepse ta dua të mirën jam i zoti, por jo edhe të veproj të mirën, ¹⁹ pasi nuk bëj të mirën që dua, por të keqen që nuk e dëshiroj, atë bëj. ²⁰ Në qoftë, pra, se bëj atë që [unë] nuk do të dëshiroja ta bëja, kurrsesi nuk jam ai që e bëj atë, por mëkati që banon në mua.

²¹ Gjej, pra, se është ky ligj: kur dua të bëj të mirën, më vjen përdoresh e keqja. ²² Në qenien time të brendshme me kënaqje të plotë përkoj me Ligjin e Hyjit, ²³ porse hetoj në gjymtyrët e mia një ligj tjetër, i cili lufton kundër ligjit të arsyes sime dhe më robëron me ligjin e mëkatit, që banon në gjymtyrët e mia.

²⁴ Oh sa njeri i mjerë që jam! Kush do të më çlirojë nga ky trup që i përket vdekjes? ²⁵ Lavdi Hyjit nëpër Jezu Krishtin, Zotin tonë! Prandaj: unë me mendje i shërbej Ligjit të Hyjit, kurse me trup ligjit të mëkatit.

Kapitujt