Kapitujt

Hebrenjve: 2. Shëlbimi i madh

¹ Për këtë arsye na duhet t’ia vëmë shumë më mirë mendjen gjërave që kemi dëgjuar, që të mos e humbim qëllimin. ² E njëmend, në qoftë se fjala e shpallur nëpër engjëj qe e palëkundshme dhe çdo shkelje apo padëgjesë mori ndëshkimin e drejtë, ³ si do të mund të shpëtojmë në qoftë se e lëmë pas dore një shëlbim kaq të madh? Këtë shëlbim filloi ta shpallë Zoti, qe përforcuar në mesin tonë me anë të atyre që e kishin dëgjuar, ⁴ po edhe Hyji njëkohësisht e dëshmoi me shenja, me vepra bindëse, me mrekulli të larmishme dhe me dhurata të Shpirtit Shenjt, të ndara sipas vullnetit të tij.

⁵ Sepse Hyji nuk e ka vënë nën pushtet të engjëjve botën e ardhshme për të cilën po flasim. ⁶ Madje dikush diku bëri këtë dëshmi:

»Çka është njeriu që të bie ndër mend për të, biri i njeriut që të kujdesesh për të? ⁷ E bëre pak më të vogël se engjëjt, e kurorëzove me lavdi e nder, ⁸ çdo gjë vure nën këmbët e tij«.

Dhe duke [i] vënë çdo gjë nën këmbë, ai s’la asgjë që të mos i jetë e nënshtruar. Vërtet, tani nuk shohim ende se gjithçka është nën pushtetin e tij, ⁹ por Atë që qe përulur për pak kohë më poshtë se engjëjt, Jezusin, e shohim të kurorëzuar me lavdi e nder për arsye të vdekjes që pësoi që kështu, për hir të Hyjit, vdekja e shijuar prej tij të jetë në dobinë e të gjithë njerëzve.

¹⁰ Dhe, vërtet, i kishte hije Atij, për të cilin dhe prej të cilit është çdo gjë dhe që donte t’i çojë në lumturi shumë bij - ta bënte të përsosur me anë të vuajtjeve Udhëheqësin e shëlbimit të tyre. ¹¹ Sepse si Shenjtëruesi ashtu të shenjtëruarit, janë të gjithë prej Njërit. Prandaj as nuk turpërohet t’i quajë vëllezër, ¹² kur thotë:

»Vëllezërve të mi do t’ua shpall Emrin tënd;

do të të lavdëroj në mes të mbledhjes«.

¹³ Edhe më:

»Në Të do ta vë shpresën«.

Dhe përsëri:

»Ja, unë dhe fëmijët që m’i dha Hyji«.

¹⁴ Dhe, pasi fëmijët kanë të përbashkët gjakun e mishin, kështu edhe Ai u bë pjesëtarë në këtë gjë, në mënyrë që me anë të vdekjes ta shfuqizonte atë, që kishte në dorë pushtetin e vdekjes - d. m. th. djallin, ¹⁵ për t’i çliruar ata që ishin të nënshtruar skllavërisë për tërë jetën prej frikës së vdekjes. ¹⁶ Sepse Ai nuk u vjen në ndihmë engjëve, por u vjen në ndihmë pasardhësve të Abrahamit. ¹⁷ Këndej u desh që në gjithçka të bëhej i ngjashëm me vëllezër për të qenë Kryeprift i mëshirshëm dhe njëkohësisht besnik në ato gjëra që i përkasin Hyjit në mënyrë që t’i shpërblente mëkatet e popullit. ¹⁸ Dhe, vërtet, pikërisht pse ai e sprovoi personalisht vuajtjen, është në gjendje t’i ndihmojë ata që janë në sprovë.

Kapitujt