Kapitujt

Jeremia: 48. Profeci kundër Moabit

48

¹ Kundër Moabit.

Kështu thotë Zoti i Ushtrive, Hyji i Izraelit:

“Vaj për Nabon: u shkretua e u marrua!

U pushtua Kariataimi,

u turpërua kalaja e u trand!

² Më galdim në Moab s’do të ketë!

Në Hesobon i sendërgjojnë të zezën:

“Ejani ta shfarosim nga popujt!”

Ti Madmenë, do të shpartallohesh,

këmba‑këmbës shpata po të ndjek!

³ Ndihen britma nga Oronaimi:

“Shkatërrim! Rrënim i madh!

⁴ Rrafsh me tokë u bë Moabi!”

Ndihet vigma e fëmijëve në Segor.

⁵ Marrin përpjetën e Luitit,

i ngjiten malit duke qarë,

sepse në zbritjen e Oronaimit,

ndien armiku klithmat e humbjes:

⁶ “Ikni, shpëtoni kokën,

do të jeni si marena në shkretëtirë.”

⁷ Pasi e vure tërë shpresën tënde

në vepra të tua e në visaret e tua,

edhe ti, po, do të pushtohesh.

Kamosi do të shkojë në mërgim

me priftërinj e me të parë së bashku.

⁸ Në çdo qytet do të vijë shkretuesi,

s’ka qytet që do të shpëtojë;

fushë e bjeshkë do të rrënohen, do të përmbysen

‑ sepse kështu shpalli Zotynë!

⁹ Jepi Moabit krahë për fluturim,

se qytetet iu shkretuan:

s’mbeti kush ndër to të banojë.

¹⁰ Mallkuar qoftë kush e kryen

me pakujdesi veprën e Zotit!

Mallkuar qoftë kush s’e njomë

shpatën e vet me gjak!

¹¹ I qetë jetoi Moabi që në rini,

ai pushoi në draun e vet,

s’u kalua nga vozga në vozgë

kurrë s’qe humbur në internim;

ndaj e ruajti shijen e vet,

s’u ndërrua fare era e tij.

¹² Porse, ja, ditët po vijnë ‑ është fjala e Zotit ‑ do t’i dërgoj shtypës që do ta nxjerrin nga një vozgë në një tjetër dhe do ta kalojnë nga një enë në tjetrën dhe enët e tyre do t’i thyejnë. ¹³ Atëherë Moabit do t’i vijë turp për shkak të Kamosit, siç u turpërua shtëpia e Izraelit për shkak të Betelit, në të cilin e kishte vënë gjithë shpresën.

¹⁴ Si mund të thoni: “Jemi trima,

jemi trima luftëtarë?

¹⁵ Rrafsh me tokë u bë Moabi,

po sulmohen qytetet e tij,

lulja e rinisë po i zbret në thertore

‑ është fjala e Mbretit,

që emrin Zot i Ushtrive e ka.

¹⁶ Po afrohet rrënimi i Moabit,

me hapa të shpejtë po vjen e keqja.

¹⁷ Qajeni, o ju të gjithë,

si fqinjtë e tij që jeni;

ju të gjithë që emrin ia dini, thoni:

‘Si u thye shkopi i fortë,

skeptri i tij i lavdishëm?!’

¹⁸ Zbrit nga lavdia jote e ulu në baltë,

banuese, bija e Dibonit,

se po të sulet shkatërruesi i Moabit,

i shpartalloi të tëra fortesat e tua.

¹⁹ Rri në udhë e vështro,

banuesja e Aroerit!

Pyeti të ikurit e ata që shpëtuan!

Thuaju: ‘Ç’ndodhi kështu?’

²⁰ U turpërua Moabi, sepse u mund!

Uluritni edhe klithni!

Lajmërojeni Arnonin

se Moabi u shkretua.

²¹ Erdhi gjyqi kundër Rrafshnaltit, kundër Helonit, kundër Jasës e kundër Mefaatit, ²² kundër Dibonit, Nabos e Betdeblataimit, ²³ kundër Kariataimit, Betgamulit e Betmaonit, ²⁴ kundër Kariotit, Bosrës dhe kundër të gjitha qyteteve të tokës së Moabit, atje ku janë.

²⁵ “Iu këput briri Moabit,

iu thye krahu Moabit.”

‑ është fjala e Zotit.

²⁶ Deheni Moabin se u ngrit kundër Zotit; Moabi tani le të zhgërryhet në të vjellat e veta, edhe ai le të jetë i përqeshur. ²⁷ Vallë a s’qe për ty edhe Izraeli shkak përqeshjeje? Pse a u gjet edhe ai ndër vjedhës, që sa herë flisje kundër tij, tundje kokën?

²⁸ Largohuni nga qytetet e banoni ndër qeta,

o banorët e Moabit!

Përngjajini pëllumbit që e ndërton çerdhen

në faqet e humnerës së frikshme.

²⁹ Dëgjuam për krenarinë e Moabit:

e teproi më me krenari;

ia pamë krenarinë e arrogancën,

madhështinë e krenarinë e zemrës!

³⁰ E njoh mirë lavdërimin e tij ‑ është fjala e Zotit ‑ dërdëllisjet e tij të pathemelta, punët e mëdha që kurrë s’i bëri! ³¹ Prandaj, Moabit po ia bëj gjëmën, po i vajtoj mbarë Moabasit, do të qaj për burrat e Kiraresetit.

³² Gjëmë më të madhe se mbi Jazer,

do të bëj gjëmë mbi ty,

o hardhia e Sabamës!

Pinjollët e tu e kaluan detin,

arritën deri në Jazer!

Mbi të korrat e vjeljen tënde

u vërsul shkatërrimtari.

³³ U zhduk gëzimi e hareja

prej pemishtes e tokës së Moabit.

Nga shtrydhësi verën e zhduka,

shtrydhësi i rrushit askurrë më,

këngët e gëzueshme të zakonshme s’do t’i këndojë!

³⁴ Kushtrimi i Hesebonit dëgjohet deri në Eleale; zëri i tyre arrin deri në Jasa, nga Segori deri në Oronaim, deri në Eglatselisiam. Edhe ujërat e Nimrimit krejtësisht do të prishen.

³⁵ Do të zhduk nga Moabi ‑ është fjala e Zotit ‑ atë që do të kushtojë në lartësi dhe atë që kem u djeg hyjnive të tij.

³⁶ Prandaj zemra ime më dridhet për Moabin porsi dridhet fyelli; shpirti im dridhet si fyelli për burrat e Kirharesetit: sepse humbën fitesën që kishin bërë. ³⁷ Çdo kokë do të shoget e çdo mjekërr do të rruhet, çdo dorë do të gërvishtet e çdo ijë me grathore do të vishet. ³⁸ Mbi çdo pullaz të Moabit e në çdo shesh të tij kudo vajtime, sepse e copëtova Moabin porsi një shtambë që askujt s’i vlen gjë ‑ është fjala e Zotit.

³⁹ Po si u ndrydh! Se ç’u bë copë e grimë! Se ç’u turpërua Moabi e u vu në ikje?! Moabi u bë lojë dhe përqeshje për të gjithë fqinjtë e tij.

⁴⁰ Sepse kështu thotë Zoti:

Ja, thua se shqiponja u lëshua fluturim,

mbi Moabin i shtrin krahët e vet!

⁴¹ Qytetet u pushtuan,

u morën kështjellat.

Zemra e trimave të Moabit atë ditë

porsi zemra e gruas në lindje e sipër do të jet ë.

⁴² Do të pushojë Moabi së qeni popull

sepse Zotit i shiti lavde!

⁴³ Tmerr, gropë e lak mbi ty,

o banues i Moabit

‑ është fjala e Zotit.

⁴⁴ Kush t’i shpëtojë tmerrit,

në gropë do të bjerë;

kush të dalë nga gropa,

do të zihet në lak;

sepse do të sjell kundër Moabit

vitin e ndëshkimit të tyre

‑ është fjala e Zotit.

⁴⁵ Nën hije të Hesebonit zënë vend

të ikurit të mbetur pa fuqi,

por zjarri doli nga Heseboni,

shpërtheu flaka nga mesi i Sikonit,

ia përpiu tëmthat Moabit,

butin e kresë të kryengritësve.

⁴⁶ Vaj për ty, o Moab!

Sharroi populli i Kamosit!

Bijtë e tu u zunë robër,

bijat e tua u çuan në skllavëri!

⁴⁷ Por dikur në një ditë të vonë

prapë Moabin do ta përtërij

‑ është fjala e Zotit.

Këtu merr fund gjyqi i Moabit.

Kapitujt