Kapitujt

Isaia: 13. Kundër Babilonisë

13

¹ Profecia mbi Babiloninë që e pa Isaia, biri i Amosit.

² Mbi një mal të shogët lartësojeni flamurin,

lëshoni kushtrimin,

bëni me dorë

që të hyjnë nëpër Dyer të bujarëve.

³ Unë i urdhërova të shenjtëruarit e mi,

si vegël të hidhërimit tim i thirra trimat e mi,

ata që i gëzohen madhërisë sime.

⁴ Dëgjoni! Një brohoritje në male

porsi zhurma e një populli të shumtë!

Dëgjoni! Një poterë mbretërish

të popujve të tubuar!

Zoti i Ushtrive po bën parakalimin

e ushtrisë që niset në luftë!

⁵ Vijnë nga një vend i largët,

nga skaji i qiellit

‑ Zoti dhe veglat e zemërimit të tij

për ta rroposur botën mbarë!

⁶ Lëshoni gjëmë mjerimi,

sepse afër është Dita e Zotit,

si shkretëtim po vjen i Gjithëpushtetshmi!

⁷ Këndej po ngathen të gjitha duart,

çdo zemër njeriu po dridhet!

⁸ Të gjithë po i pushton tmerri!

Të dridhurat e dhimbjet i pushtuan,

porsi gruan në dhimbjet e të lindurit!

Me tmerr shikojnë njëri‑tjetrin,

fytyra e tyre gacë e skuqur!

⁹ Ja, po vjen dita e Zotit

e pamëshirë e plot zemërim,

plot hidhërim edhe zemërim

për ta kthyer vendin në shkretëtirë,

për t’i zhdukur prej tij mëkatarët.

¹⁰ Të qiellit yjet e yjësitë e tij

s’do ta lëshojnë dritën e vet,

posa të lindë do të erret dielli,

as hëna s’do të bëjë dritë më!

¹¹ Për shkak të të këqijave do të ndëshkoj rruzullin,

e mëkatarët për fajësinë e tyre,

madhështorëve do t’ua zhdukë krenarinë,

në pluhur do t’i zhgërryej të dhunshmit!

¹² Njeriu do të jetë më i rrallë se ari i rëndomtë,

më i rrallë se ari i kulluar!

¹³ Edhe qiellin do ta tund,

edhe toka do të luajë vendit

prej zemërimit të Zotit të Ushtrive

n’ditë të shpërthimit të furisë së tij.

¹⁴ E do të ndodhë si me shutën e përndjekur,

si me delet të mbetura pa bari

në popull të vet gjithkush do të kthehet,

në vend të vet do të ikë secili.

¹⁵ Kush të zihet, vrik do të theret,

kush të kapet, me shpatë do të pritet!

¹⁶ E përpara syve të tyre

për tokë foshnjat do t’ua plandosin,

shtëpitë e tyre do t’i bëjnë pre,

gratë e tyre do t’i dhunojnë!

¹⁷ Kundër tyre medët do të ngre,

që s’çmojnë sermin e urrejnë arin,

¹⁸ me hark të rinjtë do t’ua vrasin,

s’do të kenë mëshirë as për fryt të barkut.

¹⁹ Babiloni, ajka e mbretërive,

i kaldenjve lulja e krenarisë,

si Sodoma e Gomorra do të bëhet

kur i Lumi i rroposi!

²⁰ Shkret do të mbesë ai përgjithmonë,

brez pas brezi i pabanuar,

në të arabët çadër s’do të ngulin,

në të barinjtë nuk do të mrizojnë.

²¹ Egërsirat aty do të pushojnë,

me kukuvajka shtëpitë do t’u mbushen,

strucat në të do të gjejnë strehim,

satirët në të do të kërcejnë,

²² në pallate të tyre do të ulërinë hienat,

e çakajtë në tempujt e kënaqësisë...

S’do të vonojë të vijë koha e tij,

nuk do të zgjasin ditët e tij!

Kapitujt