Kapitujt

Ruti: 1. Ruta e Noemia

¹ Në kohën e Gjyqtarëve u bë zi buke në vend. Një njeri prej Betlehemit të Judës shkoi për të jetuar me gruan e me dy djemtë në dheun e Moabit. ² Ky njeri quhej Elimelek, gruaja Noemi dhe dy djemtë e tij quheshin njëri Mahalon e tjetri Kelion. Ishin Efrataj prej Betlehemit të Judës. Kur arritën në vendin e Moabit, aty zunë vend. ³ Vdiq Elimeleku, burri i Noemisë. Mbeti kështu ajo me dy djemtë. ⁴ Këta u martuan me vajza moabite. Njëra quhej Orfë e tjetra Rutë. Jetuan në atë vend rreth dhjetë vjet. ⁵ Vdiqën të dy: Mahaloni e Kelioni. Mbeti gjallë gruaja pa djemtë e pa burrin.

⁶ Atëherë ajo u bë gati për t’u kthyer prej dheut të Moabit në atdhe me të dy rejat. Kishte dëgjuar se Zoti e kishte parë popullin e saj dhe se u kishte dhënë drithëra. ⁷ Doli pra prej dheut të mërgimit të vet me të dy rejat e veta dhe, si doli në rrugë për t’u kthyer në tokën e Judës, ⁸ u tha: “Shkoni në shtëpitë e nënave tuaja. Zoti pastë dhimbje për ju siç u dëftuat edhe ju të dhimbshme më të vdekurit e me mua. ⁹ E bëftë Zoti e gjetshi paqe në shtëpitë e burrave tuaj që do t’i keni fat”. Dhe u përqafua me to. Ato filluan të qanin me zë të lartë ¹⁰ e thanë: “Duam të vijmë me ty te populli yt”.

¹¹ Por ajo u përgjigj: “Kthehuni, bijat e mija! Pse doni të vini me mua? Pse a do të kem më fëmijë nga kraharori im që të shpresoni se do të merrni më burrë prej meje? ¹² Kthehuni, bijat e mia, shkoni! Jam tepër e plakur e nuk jam më për martesë. Po edhe sikur të ngjizja sonte e të lindja djem, ¹³ pse a do të donit të prisnit e të mos martoheni derisa do të rriten ata? Mosni, ju lutem, bijat e mija, mosni! Unë jam tepër fatkeqe që të mund t’ju ndihmoj: sepse dora e Zotit është ngritur kundër meje”.

¹⁴ Prapë ia filluan të qanin me zë të lartë. Orfa e puthi vjehrrën dhe u kthye; kurse Ruta nuk dëgjoi të ndahet prej vjehrrës.

¹⁵ Atëherë Noemia i tha: “Ja, u kthye kunata jote te populli i vet e te zotat e vet, shko edhe ti me të”. ¹⁶ Ajo u përgjigj: “Mos m’u vër më që të të lë e të shkoj: kudo që të shkosh ti, do të vij edhe unë, ku të jetosh ti, dua të jetoj edhe unë: populli yt do të jetë populli im, Hyji yt do të jetë Hyji im. ¹⁷ Ai dhe që do të të mbulojë ty kur të vdesësh, aty do të vdes edhe unë e aty do të jetë vendi i varrimit tim. M’i qoftë Zoti të gjitha të këqijat nëse më ndan prej teje tjetër gjë përveç vdekjes”.

¹⁸ Kur pa Noemia se Ruta ishte e vendosur të shkojë me të, s’deshi më t’i kundërshtojë as t’ia mbushë mendjen të kthehet te të vetët.

¹⁹Kështu u nisën së bashku e erdhën në Betlehem. Kur hynë në qytet, mbarë qyteti u përmallua për to. E gratë thoshin: “Po, a kjo është Noemia... ?”. ²⁰ Ajo u thoshte: “Mos më thirrni Noemia /d. m. th. E bukura/, por Mara /d. m. th. E mjera/, sepse i Gjithëpushtetshmi më mbushi me mjerim të madh. ²¹ Shkova prej këndej plot me të mira dhe Zoti më ktheu duarthatë; pse, pra, të më quani Noemi, kur Zoti më bëri të mjerë, kur i Gjithëpushtetshmi më bëri të pafat”?

²² Erdhi pra Noemia bashkë me të renë e vet Rutën moabite, u kthye prej mërgimit në Betlehem kur po fillonte korrja e elbit.

Kapitujt